Wypłata wynagrodzenia pracownika do rąk innej osoby

Czy pracodawca ma obowiązek wypłacać wynagrodzenie na ręce pracownika, czy może to robić na ręce innej osoby np. żony pracownika? Jako małżeństwo od zawsze mieliśmy własne rachunki bankowe, na które przelewana była pensja i z których wspólnie gospodarowaliśmy zgromadzonymi na tych kontach pieniędzmi. Ostatnio ta sytuacja uległa zmianie i trudno mi uzyskać zarobki męża na bieżące potrzeby rodziny.

Pracodawca może wypłacać wynagrodzenie pracownika na ręce innej osoby np. żony pracownika, ale tylko w określonych sytuacjach i po spełnieniu pewnych warunków, o czym mowa poniżej.

Formę i sposób wypłaty wynagrodzenia pracownika reguluje art. 86 Kodeksu pracy. Zgodnie z tym przepisem, pracodawca jest obowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy. Wypłaty wynagrodzenia dokonuje się do rąk pracownika w formie pieniężnej lub niepieniężnej, jeżeli wyrazi zgodę na piśmie na taką formę płatności. Spełnienie przez pracodawcę obowiązku wypłaty wynagrodzenia za pracę może niekiedy mieć miejsce przez jego wypłatę innej osobie, np. małżonkowi pracownika. Może to nastąpić na podstawie pełnomocnictwa sporządzonego przez pracownika.

Wyjątek od powyższego stanowi art.  28 § 1 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego, zgodnie z którym, jeżeli jeden z małżonków pozostających we wspólnym pożyciu nie spełnia ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny, sąd może nakazać, ażeby wynagrodzenie za pracę albo inne należności przypadające temu małżonkowi były w całości lub w części wypłacane do rąk drugiego małżonka.

Skorzystanie z w/w przepisu jest zatem uzależnione od łącznego wystąpienia następujących przesłanek:

1) istnienia związku małżeńskiego;

2) pozostawania przez małżonków we wspólnym pożyciu;

3) niewypełniania przez jednego z małżonków ciążącego na nim obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny.

Przez pojęcie „wspólne pożycie” należy rozumieć utrzymywanie przez małżonków więzi uczuciowej, fizycznej (intymnej) oraz gospodarczej. Ustanie tego pożycia – bez względu na to, z czyjej winy nastąpiło – wyłącza dopuszczalność dochodzenia obowiązku przyczyniania się do zaspokajania potrzeb rodziny w trybie w/w przepisu. W takim wypadku wyłącznie właściwe będzie dochodzenie roszczeń alimentacyjnych na podstawie art. 27 lub art. 128 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.

Rozstrzygnięcie o zaspokajaniu potrzeb rodziny następuje przez nakazanie wypłacania wynagrodzenia za pracę, które obejmuje zarówno płacę zasadniczą, jak i wszelkie dodatki, dopłaty i ekwiwalenty pieniężne, oraz rent, emerytur, a także wszelkich stałych i powtarzających się świadczeń. W treści postanowienia, sąd określa, czy nakaz obejmuje wszystkie należne zobowiązanemu małżonkowi świadczenia, czy tylko niektóre z nich i w jakim zakresie.

Postanowienie wydane w tego rodzaju sprawie, staje się skuteczne po uprawomocnieniu. Odpis postanowienia sąd przesyła pracodawcy celem wykonania, bez udziału komornika. W wyniku wydania nakazu małżonek zobowiązany traci prawo do pobierania swojego wynagrodzenia lub innych należności (albo ich części), a ponadto jego zakład pracy związany jest zakazem zapłaty tych świadczeń do rąk pracownika.

Na koniec warto dodać, że postanowienie sądu wydane w takiej sprawie może być zmienione lub uchylone. Powyższe nie jest ograniczone żadnym terminem.